تاریخچه لباس زیر: بین گذشته، حال، و فراگیر بودن

هر لباسی هدف مؤثری دارد، اما می‌تواند محمل یک پیام باشد یا معنای خاصی داشته باشد: لباس زیر نیز این ارزش دوگانه را داشته و داشته است.امروزه نمادی از زنانگی و فراگیر بودن که اخیراً توسط خانه‌های مد مجلل دوباره کشف شده است تا آن را با استانداردهای خود تطبیق دهند، برای افزودن حس، حسی به مجموعه‌های خود، یا برای مخاطب قرار دادن عموم (و جوان‌تر) عموم، لباس زیر ریشه در گذشته دور یا بهتر بگوییم باستان و همراه با جامعه و فرهنگ در طول زمان تا به امروز تغییر کرده است. در اینجا آنچه باید در مورد تکامل لباس زیر در طول قرن ها بدانید!

از دوران روم تا قرون وسطی: اولین اشکال لباس زیر

اشکال لباس های زیر قبلاً در مصر باستان تأیید شده بود، اما دقیقاً در دوران روم در ایتالیا بود که توسعه آنها رخ داد و آنها را به آنچه امروز استفاده می کنیم "شبیه" کرد. در جامعه رومی، مراقبت و نظافت بدن (که باید خوش فرم و متناسب باشد) بخش بسیار مهمی از زندگی روزمره را نشان می‌دهد، و در این زمینه است که زنان شروع به پوشیدن سوتین کردند. اینها نوارهای تنگی بودند که نه بالای سینه، بلکه در زیر سینه قرار داشتند، نوعی «فشار دادن» که توسط جامعه مردسالار اجباری شده بود: مردان در واقع نمی‌توانستند دیدن سینه‌های بزرگ و آویزان را که یادآور سینه‌های وحشی‌ها باشد، تحمل کنند. جمعیت ها از این رو، نمایشگاه بدن زن وسیله ای برای نشان دادن و تأکید بیشتر بر برتری تمدن آنها شد.

در عوض، با حرکت به دوران قرون وسطی، منابع نامشخص هستند و تشخیص اینکه کدام لباس زیر مد روز است را دشوار می‌سازد: با این حال به نظر می‌رسد که لباس‌های زیر مختص مردان بوده و به اصطلاح «براچ» یعنی زیرشلوار/شلوار است. زنان زمانی که پریود می‌شدند از لباس زیر استفاده می‌کردند و این لباس‌ها شامل نوعی پد اولیه یا حتی مشک بود تا خون را متوقف کند. این شیوه‌ها بیش از هر چیز در میان طبقه اشراف رایج بود، زیرا زنان کمتر ثروتمند نمی‌توانستند این لباس‌ها را بخرند، اما شرایط سوءتغذیه و بهداشت نامناسب، برنامه پریود را بسیار نامنظم می‌کرد، که باعث می‌شد زنان زودتر وارد یائسگی شوند.

اما در رنسانس، اولین لباس‌های تک جنسیتی، پیراهن‌ها و زیرشلواری‌های بلند تا زانو ظاهر شدند. علاوه بر اینها شاهد تولد بند بند نیز هستیم. گمان می رود که اولین کسی که آنها را پوشید… کارلو ماگنو بود! در ابتدا، آنها لوازم جانبی مورد استفاده مردان برای نگه داشتن جوراب هایشان بودند. با این حال، هنگامی که آنها بخشی از شلوار زنانه شدند، آنها به سلاح اغواگری تبدیل شدند و به زودی با نوارها و جواهرات تزئین شدند.

از 1500 تا پایان 1800: کرست و بیشتر

از سال‌های 1500 تا 1900، لباس‌های زیر زنانه مجموعه‌ای از لباس‌ها و ساختارهای سخت‌گیرانه بودند که برای شکل‌دهی و تغییر شکل بدن به‌گونه‌ای طراحی شده بودند که با زیبایی و استانداردهای اجتماعی خاصی مطابقت داشته باشد. به عنوان مثال، کرست، که تا به امروز برای مقاصد پزشکی استفاده می شود، در ابتدا با هدف زیبایی شناسی متولد شد، و در طول قرن ها، شکل ها و اندازه های مختلفی به خود گرفت تا با مدها و استانداردهای غالب سازگار شود. آثار کرست از زمان تمدن کرت به اثبات رسیده است، اما دوره حداکثر استفاده از آن از سال 1500 با کاترینا د مدیچی بود. زندگی همسر پادشاه فرانسه، برخلاف انتظار ما، آسان نبود: به عنوان یک خارجی دیده می‌شود و به خاطر ظاهرش مورد انتقاد قرار می‌گیرد، گفته می‌شود که او کرست را اختراع کرده است تا کمر «انحنا» خود را کاهش دهد و سپس آن را تحمیل کند. به تمام زنان دیگر دادگاه. او همچنین به دلیل مراقبت از بهداشت به یاد می‌آید: او کسی بود که استفاده از عطر و خوشبو کننده را در فرانسه معرفی کرد، زیرا نمی‌توانست بوی شوهرش را تحمل کند.

کرست به زودی با گاردینفانتی و کرینولین همراه شد، ساختارهای واقعی ایجاد شده برای دادن شکل معمولی گرد به دامن های آن زمان، که اکنون توسط بازنمایی های آن زمان تایید شده است. برای استحکام بخشیدن به کرست ها، از استخوان نهنگ علاوه بر آتل های چوبی یا فلزی استفاده می شد. اگر در سال 1700 کرست کمی راحت تر شد، در سال 1800، با مد کمر نازک، "زنبور"، تا حد زیادی منقبض شد. در اواخر قرن نوزدهم، مطالعات پزشکی در مورد استفاده از کرست آغاز شد که به عنوان عامل بسیاری از بیماری های جسمی در زنان از جمله جابجایی اندام ها و حتی مشکلات روحی شناخته شد. می تواند منجر به هیستری شود). در آن زمان، لباس زیر به یک شلوار واقعی تبدیل شد و مدل های بیشتری در دسترس بود، تا جایی که لایه های زیر دامن از یک به پنج رسید! علاوه بر این، خانم‌ها از جوراب‌هایی مشابه مدل‌های مردانه و جوراب‌هایی تا بالای زانو یا بالای زانو با جوراب‌های متصل استفاده می‌کردند.

دهه 1900: عصر تغییرات "صمیمی".

دهه 1900 نشان‌دهنده دورانی است که در آن عمده‌ترین و ناگهانی‌ترین تغییرات در لباس زیر زنان رخ داد و یکی از مهم‌ترین چهره‌ها در این زمینه Caresse Crosby (1891-1970) بود: یک فعال، ناشر و نویسنده آمریکایی، همچنین. به عنوان مخترع سوتین. مانند بسیاری از اختراعات موفق، این اختراع از ترکیبی از ضرورت و شانس متولد شد، زمانی که Caresse 19 ساله می خواست در یک توپ شرکت کند و از انقباض کرست جلوگیری کرد، بنابراین تصمیم گرفت دو دستمال و یک روبان صورتی را ترکیب کند و اولین سوتین را ایجاد کند. همانطور که امروز می شناسیم. به زودی، خبر در میان دختران دیگر پخش شد، که دیدند زن جوان چگونه با ظرافت و آزادانه حرکت می کند، که در غیر این صورت به دلیل کرست غیرممکن بود. در 3 نوامبر 1914، Caresse یک حق اختراع برای سوتین بدون پشت به دست آورد: بقیه تاریخ است.

در میان اولین طراحانی که این سینه بند را تولید کردند، پل پوآرت بود که هنوز هم به خاطر خلق یک تصویر زنانه جدید، آزاد، طبیعی و گاهی عجیب و غریب به یاد می آید. پارچه لباسش با سبکی و نرمی روی بدنش افتاد. حتی طراح مد لوسی کریستیانا داف گوردون، معروف به لیدی داف گوردون، که امروزه برای اکثر افراد ناشناخته است، اما در آن زمان یک مبتکر بزرگ، و همچنین مخترع کت واک‌ها با نورها و موسیقی‌هایی که امروزه می‌شناسیم، کاملاً علت را تأیید کرد. ، با استفاده از سوتین.

در حالی که کرست شروع به ناپدید شدن کرد، قیچی ها کوتاه تر شدند تا زمانی که تبدیل به شورت شدند. برای همتای مرد در سال 1906 به دنیا آمدند، به زودی برای زنان نیز تولید شدند که به نوبه خود درگیر جنگ های بزرگ بودند، برای جابجایی و بالاتر از همه کار به لباس بسیار راحت و کاربردی تری نیاز داشتند: این آغاز رهایی زنان بود. در طول جنگ جهانی دوم، سوتین‌ها حتی توسط کارخانه‌هایی عرضه می‌شد که برای اولین بار، زنان را کارگر می‌نامیدند. در دهه 1930، اولین اندازه های فنجان، از A تا E، شروع به ایجاد کردند. اما این اختراع نایلون بود تا سوتین‌ها را به مخاطبان بیشتری برساند: در واقع، قیمت‌ها مقرون به صرفه‌تر شدند، دقیقاً به این دلیل که آنها با الیاف ارزان، بادوام و جامد ساخته شده بودند.

در دهه 50، انحنای بدن زنان مانند قبل افزایش یافت و تصویر یک زن را ساخت. برای مثال، به‌اصطلاح پین‌آپ‌ها، لباس‌های زیر با سوتین‌های بالکنت و گیپیر (که نام آن‌ها از کلمه فرانسوی «guêpe:» زنبور گرفته شده است، می‌پوشیدند)، که به ایجاد ایده کمر باریک، در واقع زنبور مانند کمک کرد. در دهه 60 به جای آن، از نخ های رنگی برای لباس های زیر زنانه نیز استفاده می شد و در حالی که با ظاهر دامن کوتاه توجه به شورت ها معطوف شد، سوتین ها توسط فمینیست ها سوزانده شدند که تصویر زنان را که در طول قرن ها ماندگار شده بود، محکوم می کردند: آرایش. مژه های مصنوعی، لباس های بالشتکی و هر چیزی که هدفی صرفاً زیبایی شناختی داشته باشد محکوم شد. در نتیجه، تولیدکنندگان لباس‌های زیر و بالاتر از همه سوتین‌ها را به استفاده از مواد نرم‌تر و خط طبیعی‌تر سوق دادند که بدون تغییر شکل بدن، آنها را همراهی می‌کرد.

پس از آن در دهه 70 بود که با ظهور سریال‌های تلویزیونی و گروه‌های زنانه مانند فرشتگان چارلی، مارک‌ها و تبلیغات ایده‌آل‌های معمولی‌تری از زنان را پیشنهاد کردند که با لباس‌های زیر عکس‌برداری می‌شدند تا زیبایی آن‌ها را نشان دهند. در دهه 80، لباس‌های زیر در همه اشکالش به رخ می‌کشیدند، اما به‌عنوان نمادی از رهایی.

از دهه 90 تا امروز: Wonderbra، Wonder Woman

در دهه 90، Wonderbra ظاهر شد که برای اولین بار توسط Eva Herzigova پوشیده شد و امروزه به عنوان "سوتین فشاری" شناخته می شود. این یک انقلاب واقعی بود که کمپین بازاریابی و تبلیغات آن به دلیل جمله نمادینی که زیر عکس مدل با لباس زیر زنانه خوانده شده بود، هنوز جزو مهم ترین و تاثیرگذارترین ها محسوب می شود، آنقدر تاثیرگذار که باعث تصادف در بزرگراه ها می شود. ، به ایتالیایی اصلاح شده با شرح: «به چشمان من نگاه کن. در چشمانم گفتم.» با تولد ویکتوریا سیکرت، بزرگترین برند لباس زیر زنانه در ایالات متحده در سال 1977، و "فرشتگان" آن، لباس زیر به طور کامل از گمرک ترخیص شد و به جریان اصلی تبدیل شد.

مثالی دیگر؟ امروز، ما از هشتگ #MyCalvins استفاده می کنیم، اما در اواخر دهه 90، اوایل دهه 2000 بود که کالوین کلین به لطف کمپین های تبلیغاتی متعددی که در آن مدل ها با شلوار کوتاه و باکسرهایی با نام این برند عکس می گرفتند، لباس زیر خود را به شهرت رساند. از همان ابتدا، او موفق شد یک پیام بازاریابی را منتشر کند که فقط بر روی لباس زیر تمرکز نمی کرد، بلکه بر فلسفه به طور کلی تمرکز داشت: تصویری از مردان و زنان زیبا، قوی و با اعتماد به نفس، همه ویژگی های خاص کسانی که لباس های کالوین کلاین می خرید و می پوشید.

امروز چطور؟ در زمان‌های اخیر، جلوه‌های طبیعی‌تر ترجیح داده می‌شود، لباس‌های زیر زنانه قطعاً جامع‌تر و آزادتر هستند، مواد نرم، تازه، نوعی پوست دوم هستند، و تمایل به انتخاب الیاف ارگانیک یا پایدار وجود دارد. در سال‌های اخیر، لباس‌های زیر بیشتر از گمرک ترخیص شده‌اند و لباس‌های زیر زنانه دیگر پنهان نشده‌اند، اما در کلکسیون‌های مد روز و خیابانی وجود دارند: در واقع، لباس‌های زیر زنانه از پرادا به ورساچه می‌آیند و از میان کت و شلوارهای مینیمال معروف می‌گذرند. توسط Dior تا ایجاد خطوطی که به طور انحصاری به لباس زیر اختصاص داده شده است مانند لباس زیر اخیر N°21.

امروزه بالاخره لباس زیر از گمرک ترخیص شده است و می توان آن را وسیله ای برای بیان شخصیت، احساسات و خلاقیت خود به شیوه ای شخصی سازی شده تصور کرد: در واقع، هر یک از ما به شیوه ای متفاوت و با شرایط بسیار متفاوت احساس راحتی می کنیم.

علاوه بر این، اولین خطوط تولید لباس زیر زنانه قاعدگی با احترام به سیاره ما و جایگزینی پایدار برای پدها و تامپون ها متولد شدند. به عنوان مثال، شرکت Elia که در سال 2018 از ذهن ماریون و آپولین متولد شد، خطی از لباس‌های زیر قاعدگی را تولید می‌کند که راحت، زیست‌محیطی و فراگیر هستند و برای هر شکل و تیپ زنی طراحی شده‌اند. یکی دیگر از برندهای معروف لباس زیر قاعدگی Thinx است که در سال 2015 تأسیس شد: شورت آنها قابل شستشو هستند و بر اساس جریان قاعدگی تقسیم می شوند و همچنین Cocoro که در ایتالیا توسط Pureeros توزیع می شود و مدل هایی با اشکال مختلف ارائه می دهد. و مدل‌ها علاوه بر خط لباس شنای جذب‌کننده، که همچنین شامل یک مینی پد قابل شستشو برای پوشیدن برای ایمنی بیشتر است.

بدن زنان با توجه به قوانین زیبایی‌شناختی هر دوره دستخوش تغییرات متعددی شده است و از امروز می‌توان گفت که در نهایت به مدل‌ها و گزینه‌های متنوعی رسیده‌ایم که انتخاب فراگیر و فردی است و مطابق با آرمان‌های ما تغییر می‌کند. بدن و شخصیت: احساس و نگاه کردن بر اساس آنچه هستیم و نه آنچه باید برای دیگران باشیم.